Θεολογικοί Διάλογοι και συνοδικότητα

Μέσα στα τρέχοντα πολιτικά νέα των ημερών περνούν απαρατήρητες από πολλούς "ψαγμένους" χριστιανούς (για τους "μη ψαγμένους" δεν το συζητώ...) οι διεργασίες εν όψει της προσεχούς σύγκλησης στην Κύπρο της Μικτής Επιτροπής για τον Διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών. Η επιστολή του καθηγητή του ΑΠΘ κ. Δημήτρη Τσελεγγίδη προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος θέτει μερικά σοβαρότατα ζητήματα.

Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τα ζητήματα αυτά που θέτει ο κ. Τσελεγγίδης στην επιστολή του προς την Ι. Σύνοδο αφορούν πρώτιστα στον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται ο διάλογος, δηλαδή χωρίς ουσιαστική ενημέρωση, όχι μόνο του πληρώματος της Εκκλησίας (αυτό είναι καλό μόνο για...μπούγιο στα πανηγύρια), αλλά ούτε καν των κατά τόπους επισκόπων.

Βέβαια, από τη στιγμή που επικεφαλής του Διαλόγου εκ μέρους των Ορθοδόξων είναι ο μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας, ένας διαπρεπής ακαδημαϊκός θεολόγος, αλλά και ταυτόχρονα ένας κληρικός που ουδέποτε στη ζωή του βίωσε την ποιμαντική ευθύνη, όχι μόνο επισκοπής, αλλά έστω μίας ενορίας ή ενός παρεκκλησίου, η όλη κίνηση που αποκαλείται "θεολογικός Διάλογος μεταξύ Εκκλησιών" πάσχει από τα θεμέλιά της. Και πάσχει διότι ένας επίσκοπος εκπροσωπεί πρώτιστα το ποίμνιό του. Εδώ όμως έχουμε το παράδοξο να ασκεί χρέη προέδρου σώματος επισκόπων, πρεσβυτέρων και λαϊκών (δηλαδή, των συμμετεχόντων στον επίσημο "Διάλογο") ένας επίσκοπος που ουδέποτε άσκησε το ποιμαντικό λειτούργημα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη χειροτονία του. Διαφορετικά, η χειροτονία αυτή καθεαυτή δεν έχει νόημα. (Θα μπορούσε εδώ να πει κανείς, κάπως ειρωνικά, ότι είναι "σχολάζων άμα τη αθρόα χειροτονία του εις επίσκοπον..."). Νομίζω ότι εδώ υφίσταται εκκλησιολογικό πρόβλημα.

Ο κ. Τσελεγγίδης κατηγορεί (χωρίς να κατονομάζει) εκκλησιαστικά πρόσωπα εκτός της Εκκλησίας της Ελλάδος τα οποία διέπονται από πνεύμα αντι-συνοδικό και δεν επιθυμούν ενημέρωση του σώματος των επισκόπων για τις θέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο πλαίσιο του Διαλόγου. Επειδή το περιεχόμενο της επιστολής του είναι σοβαρό, καλό είναι η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος να το εξετάσει σοβαρά...

Άραγε, αν ισχύει η παραπάνω μομφή (που θεωρώ ότι ισχύει, διαφορετικά δεν θα υπήρχε η "ενόχληση" κάποιων εκ των πρωτεργατών του Διαλόγου), ποιά είναι τα αίτια;

Σε κάθε περίπτωση και για να μην προστίθεται και άλλη καχυποψία όσον αφορά αυτού του είδους τους επίσημους "θεολογικούς Διαλόγους" (το αν είναι καρποφόροι είναι μέγα ζήτημα προς συζήτηση...), δεν πρέπει να δίνεται η εντύπωση ότι αυτοί διεξάγονται μέσα σε ένα ελιτίστικο κλαμπ εκκλησιαστικών αξιωματούχων "ειδημόνων επί τα θεολογικά", με εκ των προτέρων ειλημμένες αποφάσεις.

Κανένας επίσκοπος,μητροπολίτης ή πατριάρχης δεν μπορεί να υποκαταστήσει την Εκκλησία, κανείς κληρικός, μοναχός ή λαϊκός δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι κατέχει το πλήρωμα της θεολογικής γνώσης χωρίς να αυτοαναιρεθεί την ίδια ακριβώς στιγμή.

"Καθένας από εμάς ψάχνει εσαεί αυτό που η Εκκλησία κατέχει εσαεί" (Αλέξις Χομιακόφ).

πηγή: http://a-ergodes.blogspot.com/

Ανορθόδοξος διάλογος Ορθοδόξων με τους Παπικούς

του Ιωάννη Τάτση

από την εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», 9/10/2009

Σε λίγες μέρες συνέρχεται στην Κύπρο η Μικτή Επιτροπή Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών. Δυστυχώς τα ορθόδοξα μέλη της Επιτροπής προσέρχονται στο Διάλογο χωρίς τις κατάλληλες προϋποθέσεις:

1. Ο Διάλογος προχωράει χωρίς να έχει προηγηθεί η διόρθωση πλήθους προβληματικών σημείων των κειμένων που έχουν μέχρι σήμερα από κοινού υπογραφεί και περιέχουν θέσεις αποκλίνουσες από την Ορθόδοξη Θεολογία..........

2. Στο Διάλογο δεν εκπροσωπούνται όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες αφού η Εκκλησία της Βουλγαρίας με συνοδική απόφαση θα απέχει από τις εργασίες της Επιτροπής στην Κύπρο.

3. Τα ορθόδοξα μέλη της Επιτροπής δεν αφουγκράστηκαν την ανησυχία των 6000 (o αριθμός αυξήθηκε κατά πολύ από τότε που γράφτηκε το άρθρο) περίπου κληρικών και λαϊκών που υπέγραψαν την «Ομολογία Πίστεως».

4. Τέλος, με αδιαφορία αντιμετωπίστηκαν και οι σοβαρότατες επισημάνσεις του καθηγητή Δ. Τσελεγγίδη που με Επιστολές του προς τοπικές Συνόδους και το Άγιον Όρος τονίζει ότι «Ἡ προγραμματισμένη θεολογική συζήτηση … εἶναι μεθοδολογικῶς ἄκαιρη καί οὐσιαστικά προθύστερη. Καί τοῦτο, γιατί, σύμφωνα μέ τή θεολογική καί πατερική δεοντολογία, θά πρέπει νά προηγηθεῖ ὁπωσδήποτε ἡ θεολογική συζήτηση γιά τή θεμελιώδη διαφορά μας μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς στό δόγμα καί εἰδικότερα στό filioque, τό ἀλάθητο καί τήν κτιστή θεία Χάρη, πού ἐσφαλμένα ἐξακολουθοῦν νά ὑποστηρίζουν». (Επιστολή προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, 10/9/2009)

Ο Διάλογος Ορθοδόξων και Παπικών θα διεξαχθεί με ανορθόδοξο τρόπο. Έτσι το κείμενο που θα συνυπογραφεί ούτε κύρος μπορεί να έχει για την Ορθόδοξη Εκκλησία ούτε θα εκφράζει την Ορθόδοξη Θεολογία και Πίστη.

πηγή: http://thriskeftika.blogspot.com/2009/10/blog-post_09.html

Ενότητα εν αληθεία ή ενότητα με ψευτοταπεινότητα;

Η ομιλία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στο ΠΣΕ στην Κρήτη δεν κυκλοφόρησε ακόμη στα ελληνικά (στα αγγλικά μπορείτε να τη διαβάσετε ΕΔΩ).

Από τα λίγα ωστόσο αποσπάσματα που δημοσιεύτηκαν στα σχετικά ρεπορτάζ των ιστοσελίδων εκκλησιαστικού περιεχομένου μπορεί κανείς να διακρίνει την «ανορθόδοξη» θεολογία που υιοθετεί ο Πατριάρχης όταν ομιλεί σε τέτοια συνέδρια, προδίδοντας την ορθόδοξη θεολογία για την οποία υποστηρίζει ότι δεν την προδίδει ποτέ........

Μεταφέρουμε ένα μικρό απόσπασμα της ομιλίας του(amen.gr): Την έναρξη των εργασιών της Συνόδου κήρυξε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο οποίος αναφέρθηκε στην ανάγκη ενότητας των εκκλησιών και εξήγησε ότι, «ταπεινότητα σημαίνει ότι είμαστε ταγμένοι να μαθαίνουμε από τους άλλους, καθώς και να μαθαίνουμε από διαπιστώσεις που έχουν ήδη δοκιμαστεί μέσα στον χρόνο». Το ιερό δώρο της Ενότητας είναι κάτι το οποίο απαιτεί από εμάς δραστικές μετατροπές και αναπροσανατολισμό, ούτως ώστε με ταπεινότητα να επιστρέψουμε στις κοινές μας ρίζες της Αποστολικής Εκκλησίας και στη θρησκευτική κοινότητα των Αγίων, αλλά επίσης να εμπιστευθούμε εαυτούς και να αφεθούμε στην Ουράνια Βασιλεία και Εξουσία του Θεού», υπογράμμισε ο κ. Βαρθολομαίος.

Eρωτούμε:

1. Tαπεινότητα είναι για τους Ορθοδόξους να έχουν πνεύμα μαθητείας όταν πλησιάζουν τους ετεροδόξους αιρετικούς; Τι μπορεί να διδαχθεί ένας Ορθόδοξος από έναν Προτεστάντη;

2. Προκειμένου να επιτευχθεί η ενότητα τι είδους «μετατροπές και αναπροσανατολισμό» πρέπει να κάνει η Ορθόδοξη Εκκλησία; Θα αλλάξουμε πορεία; Δεν ακολουθούμε πια την παράδοση των Αγίων Πατέρων; Χαράζουμε νέους δρόμους και προσανατολιζόμαστε προς νέα κατεύθυνση;

3. Ποιες «κοινές ρίζες της Αποστολικής Εκκλησίας» μπορεί να βρει ο Πατριάρχης με τους ομοφυλόφιλους Προτεστάντες και τους κάθε λογής διαστρέψαντες την Πίστη αιρετικούς;

Οι Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι Πατέρες μας αλλιώς μας δίδαξαν να συνομιλούμε με τους αιρετικούς Παναγιώτατε. Να συνομιλούμε με προϋποθέσεις, εμφανίζοντας τους την ορθή διδασκαλία από την οποία ούτε βήμα δεν υποχωρούμε, ούτε προσανατολισμό αλλάζουμε, ούτε συμβιβασμούς για χάρη της ενότητας κάνουμε. Η ενότητα μπορεί να γίνει μόνο ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. Αλλά για να οδηγηθούμε σε τέτοια ενότητα απαιτείται ΜΕΤΑΝΟΙΑ των αιρετικών, απόρριψη των κακοδοξιών τους και προσχώρηση μέσω των Μυστηρίων (Βάπτιση, Χρίσμα κλπ) στη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

Αλλά πώς να εννοήσει ο Πατριάρχης τέτοιου είδους ενότητα όταν απευθύνεται σε «Εκκλησίες» και μοιράζει την αλήθεια λίγη σε κάθε μια από αυτές; Μεμέρισται ο Χριστός; Μία είναι η Εκκλησία! Αυτή η αλήθεια που έπρεπε να είναι αυτονόητη για τους Ορθοδόξους, με τη σύγχυση των οικουμενιστών ηχεί πια σαν κάτι πολύ παράξενο!

πηγή: http://thriskeftika.blogspot.com/2009/10/blog-post_1838.html

Ομολογεί ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ότι είναι οικουμενιστής;

Η αναφορά του Πατριάρχη Βαρθολομαίου σε όσους υπέγραψαν την «Ομολογία Πίστεως» εκτός από τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς (τους ονομάζει "υπερ-Ορθόδοξους" και πράττοντας "απαράδεκτα πράγματα") και τις απειλές για «δέουσα απάντηση» περιέχει μια έμμεση ομολογία του Πατριάρχη ότι ο ίδιος ανήκει στους οικουμενιστές.

Ενώ οι συντάκτες της Ομολογίας Πίστεως απέφυγαν να αναφερθούν σε ονόματα οικουμενιστών, προφανώς για να μην υπάρξουν ακραίες αντιδράσεις, ωστόσο ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος μόνος του αποφάσισε να ομολογήσει ότι ο ίδιος είναι ο πρώτος ανάμεσα στους οικουμενιστές. Είπε μεταξύ άλλων τα εξής: «Τελευταίως αυτοί οι αδελφοί μας, οι οποίοι διαπνέονται από υπερβάλλοντα ζήλον, εκυκλοφόρησαν μιαν «Ομολογίαν Πίστεως» στην Ελλάδα, εις την οποίαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, λένε ότι αυτοί που δεν υπογράφουν αυτήν την Ομολογίαν, αυτοί που έχουν διαλόγους και επικοινωνίαν με τους ετεροδόξους, αυτομάτως θέτουν εαυτούς εκτός Εκκλησίας. Τους ευχαριστούμε πολύ διότι μας εξωεκκλησιάζουν».

Με την φράση του αυτή ο Πατριάρχης ομολογεί ότι η αναφορά της Ομολογίας στους διεξάγοντες απροϋπόθετα διαλόγους και καταπατώντας τους Ιερούς Κανόνες γίνεται για τον ίδιο και τους περί αυτόν.........

Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος για τον οποίο από τον ίδιο και τους φαναριώτες θα δοθεί η «δέουσα απάντηση».

Όταν ξεκίνησε η προσπάθεια της Ομολογίας Πίστεως κάποιοι αρνήθηκαν αρχικά να την υπογράψουν ζητώντας αυστηρότερα μέτρα εναντίον των οικουμενιστών και απαιτώντας την αναφορά προσώπων και ονομάτων που συμπεριφέρονται οικουμενιστικά. Και ενώ οι συντάκτες του κειμένου απέφυγαν την αναφορά ονομάτων, όμως οι ίδιοι οι οικουμενιστές μόνοι τους πλέον αυτοαποκαλύπτονται. Πρώτος ο Πατριάρχης ομολογεί ότι ανήκει σε αυτούς στους οποίους η Ομολογία καταλογίζει οικουμενιστική δράση. Αλλά και άλλοι πατριαρχικοί –κληρικοί, θεολόγοι και πολλοί άλλοι- σπεύδουν να εναντιωθούν σε όσους υπέγραψαν την Ομολογία με κείμενα και σκληρές εκφράσεις τασσόμενοι ξεκάθαρα στο πλευρό του Πατριάρχη και ακολουθώντας τον στα βήματα της οικουμενιστικής πορείας.

Οι οικουμενιστές εμφανίζονται λοιπόν ξεκάθαρα στο φως. Η παναίρεση του οικουμενισμού έχει ασφαλώς ανθρώπους που την υπηρετούν. Και η καταδίκη της παναιρέσεως σύντομα δεν θα πρέπει να είναι πλέον μόνο καταδίκη θεωρητικών διδασκαλιών αλλά να είναι καταδίκη με αναφορά σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Άλλωστε πάντοτε η Εκκλησία καταπολεμούσε τις αιρέσεις όχι μόνο απορρίπτοντας τις αιρετικές διδασκαλίες αλλά και αφορίζοντας τους αιρετικούς που αμετανόητοι παρέμεναν στην πλάνη τους. Αν οι οικουμενιστές επιμείνουν στην πλανεμένη διδασκαλία και πρακτική τους τότε σύντομα πρέπει να τεθούν εκτός της Εκκλησίας με επίσημες πλέον και ξεκάθαρες εκκλησιαστικές αποφάσεις.

πηγή: http://thriskeftika.blogspot.com/2009/09/blog-post_3993.html